Ali i Nino - Kurban Said

Moje czytanie peryferyjne zaczynam od Gruzji - zupełnie przypadkiem, bo listy lektur do dziś nie stworzyłam, a w bibliotece niewielki był wybór. Padło na "Ali i Nino" autorstwa Kurbana Saida, ponieważ jeszcze nigdy w życiu niczego z Gruzji i o Gruzji nie czytałam. Książeczkę (zaledwie 239 stron) wydano po raz pierwszy w 1937 r. w Wiedniu i tak naprawdę do 1999 r. nie było wiadomo, kim właściwie był Kurban Said. Niektóre z tez głosiły, że był Tatarem. Zagadkę pochodzenia tajemniczego autora rozwiązał w 1999 amrykański dziennikarz, Tom Reiss - w wyniku przeprowadzonych przez niego badań okazało się, że "Kurban Said" to literacki pseudonim Lwa Nissenbauma, urodzonego w 1905 w Baku jako syn niemieckiego Żyda, prowadzącego swoje interesy na terenach zakaukaskich. Hipotez na temat Nissenbauma, jego pochodzenia i burzliwych losów jego życia było bardzo wiele - do dziś w zasadzie nie wiadomo niczego pewnego - większość faktów poprzedzanch jest słowami "rzekomo" i "prawdopodobnie".

O samej Gruzji wiedziałam do tej pory bardzo niewiele - była republika radziecka, która wiosną 1991 roku opowiedziała się za swoją niepodległością i suwerennością, a z wiadomości z ostatnich dni dowiedziałam się, że Gruzję właśnie opuścili ostatni obserwatorzy ONZ, gdyż z powodu rosyjskiego weta nie udało się Radzie Bezpieczeństwa przedłużyć swojej misji w tym rejonie. No cóż, moja ignorancja dotycząca wiedzy o tym państwie jest - powiedzmy - znaczna, ale trochę w tej dzidzinie udało mi się nadrobić - dzięki mojej ostatnio przeczytanej wakacyjnej lekturze.

"Ali i Nino" to historia miłości azerskiego muzułmańskiego Romea (Ali Chan Szirwanszir) i gruzińskiej chrześcijańskiej Julii (Nino Kipiani), napisana w taki sposób, że podczas czytania trudno oderwać się od stron powieści. Można się przy niej nie tylko śmiać, ale również płakać ze wzruszenia albo smutku - to książka, która nikogo nie pozostawi obojętnym na to, co opisuje - wielkie uczucie dwojga młodych ludzi z wielką historią w tle (wybuch I wojny światowej, Rewolucja Październikowa, powstanie i upadek pierwszego niepodległego Azerbejdżanu). "Ali i Nino" była dla mnie wspaniałym doświadczeniem, doskonale oddającym charakter i klimat tamtego rejonu świata - wspaniałe opisy sprawiają, że chciałoby się tam pojechać i zwiedzić te nieznane nam do tej pory tereny - przejść się starymi, urokliwymi uliczkami przepięknych miast (Baku, Tyflis czy Szuszy) czy poczuć pod stopami parzący złoty piasek pustyni. Co mnie bardzo pozytywnie uderzyło w powieści, to serdeczność ludzi i ich wzajemna otwartość - wspólne biesiadowanie, świętowanie przy ogniskach i wtórze charakterystycznej, wschodniej muzyki. Bardzo interesujące dla nas, wychowanych w kulturze europejskiego Zachodu, są rodzinne zwyczaje, przywiązanie do tradycji i rodziny oraz religii przyprawione - jak dla mnie - nutką fanatyzmu. I co w dzisiejszych czasach rzadko spotykane - umiłowanie tych ludzi do poezji (w książce autor opisuje nie tylko uczty z udziałem poetów, ale również wioski zamieszkane tylko przez tych artstów oraz ich wielkie pojedynki, obserwowane przez tłumy publiczności).

Dla mnie była to wielka czytelnicza uczta - udział w takich wprost uwielbiam... 6/6

Autor: Kurban Said
Wydawnictwo: Świat Książki
Liczba stron: 240
Format: 13x20,5 cm, oprawa twarda
ISBN: 83-7391-126-X
Rok wydania: 2004