Mężczyzna, który się uśmiechał - Henning Mankell

Wakacje się zaczęły, (nie dla mnie niestety) -więc czytane przeze mnie książki będę polecać do końca sierpnia jako lektury wakacyjne. Zaczynam od pozycji, którą już chyba wszyscy przeczytali, a ja jakiś czas temu odkryłam na innych blogach, chęcią przeczytania zapałałam ogromną, a kilka dni temu zakupiłam w Dedalusie za kwotę całych 5 złotych polskich. Cena śmieszna, więc jak nie kupić (kto chce się załapać niech zajrzy na http://www.dedalus.pl/index.php - mozna się rzeczywiście nieźle obkupić za bardzo małe pieniądze:-))) Innym powodem, dla którego sięgnęłam po Mankella było tez chyba to, ze moja Najstarsza zamierza w przyszłości dostać się do Wyższej Szkoły Policyjnej i tak naprawdę to z myślą o niej tę ksiązkę kupiłam. Niech dziewczyna pozna inne strony i sposoby pracy w policji, a nie tylko te przedstawiane w serialach "CSI: kryminalne zagadki..." Jestem pewna, ze po przeczytaniu kilku książek o tamatyce kryminalnej uda jej się zdobyć inny pogląd na pracę w policji (a czasu do zastanowienia ma jeszcze trochę, bo dopiero skończyła gimnazjum). Niech więc wie, że bycie policjantem w naszych polskich realiach jest o wiele bliższe byciu policjantem według Mankella, a do serialu "CSI...ma się jak kozia dupa do trąbki...

Tak więc moje wakacje zaczęły się w piątkowy wieczór, który postanowiałam spędzić z męzczyzną, który się uśmiechał - ale to nie on mnie oczarował i wakacyjnie poderwał, ale męzczyzna, który pije za dużo kawy, żywi się kanapkami i tropi przestępców, a przy tym nie dba o siebie wcale, zyje w nieustającym stresie i jest pracoholikiem. Wszystkimi moimi myślami zawładnął męzczyzna, który chyba nawet nie jest specjalnie przystojny, czasami rozczochrany i nieogolony, w średnim wieku, ale mimo to baaaardzo interesujący i o baaardzo przenikliwym umyśle. Kurta Wallandera, bo o nim mowa, oficera szwedzkiej policji w Ystad, poznałam w momencie, kiedy już nic nie wskazywało no to, że wróci do pracy w policji, a własnie podjął też decyzję o przejściu na rentę po bardzo trudnych przejściach minionego roku. I mimo, że sam Wallander mógłby tak na zdrowy rozum podziałać odpychająco, to dzięki Mankellowi dzieje się akurat na odwrót. Wallander wzbudza sympatię czytelnika od samego początku. Dlaczego? A to za sprawą tego, że jest - moim skromnym zdaniem - normalnym facetem - kocha swoją pracę, angażuje się w to, co robi, drze koty ze swoim ojcem i jada byle co, najczęściej kanapki (a często jedyną rzeczą, jaką akurat ma w swojej lodówce, jest... światło). Lubię bohaterów, którzy są symaptyczni i "realni", nie sprawiają wrażenia wyfiokowanych kukieł albo wypachnionych, napomadowanych lalusiów.

Mankell to mistrz budowania nastroju - mimo, że już sam tytuł wskazuje, kto jest sprawcą w prowadzonym śledztwie o zamordowanie dwóch adwokatów, to sposób pisania Mankella czyni powieść oryginalną, sprawia, że czytelnik czuje się członkiem ekipy śledczej, bierze udział w dochodzeniu, zbiera materiał dowodowy - słowem, Mankell pozwala czytelnikowi wejść w książkę i stać się jej bohatrem, tak jak Wallander, Svedberg czy Martinson. Doskonale opisane są też relacje międzyludzkie, wzajemne tarcia z jednymi i wspólny język z innymi. A szwedzkie krajobrazy, mimo niskich temperatur i porywistego, zimnego wiatru i tak zachęcają do odbycia podróży do Szwecji. Przyznaję, że kilka lat temu o mały włos, a pojechalibyśmy na urlop do kraju naszej (mojej i moich dzieci) ukochanej Astrid Lindgren - dziś już nie pamiętam , dlaczego zmieniliśmy wtedy wakacyjne plany. Teraz - ze względu na Wallandera - znów często myślę o Szwecji...

O treści nie napiszę nic więcej - boję się, że chlapnę ozorem to i owo, co zepsuje innym radość czytania tego kryminału. Zaufajcie mi i uwierzcie - W A R T O !!!

"Mężczyzna, który się uśmiechał" zdobył mnie od razu, nie musiał się wysilać na specjalne triki wakacyjnego podrywu - a już myślałam, że to lato - spakudzone fatalną pogodą (u mnie znów leje jak z cebra) nie przyniesie nic ciekawego. Jakże się myliłam w swoich przypuszczeniach...